Polskie prawo rodzinne reguluje w swych przepisach problem regularnych, obligatoryjnych świadczeń na rzecz osoby fizycznej. Obowiązek tych świadczeń może wynikać z tytułu pokrewieństwa, powinowactwa czy małżeństwa. Obowiązek alimentacyjny dotyczy zstępnych(czyli dzieci i wnuki) przed wstępnymi(rodzice lub dziadkowie), natomiast wstępnych przed rodzeństwem. Zasadą jest, że obowiązek ten dotyczy krewnych bliższych stopniem przed dalszymi. Ogólnie obowiązek alimentacyjny obciąża w częściach odpowiadających możliwościom zarobkowym i majątkowym. Zobowiązani do wzajemnej alimentacji są krewni w pierwszej linii, czyli dziadkowie, rodzice, dzieci, gdy osoba uprawniona znajdzie się w potrzebie. Obowiązek ten jest różnie zakreślany i w jego skład wchodzą środki niezbędne do zaspokojenia usprawiedliwionych potrzeb życiowych, środków wychowania i wykształcenia. Przy ustalaniu zakresu obowiązku alimentacyjnego bierze się pod uwagę potrzeby uprawnionego jak i możliwości zobowiązanego.
Regulacje w zakresie alimentacji zawiera ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy, wraz z kolejnymi nowelizacjami. W skład tej ustawy wchodzi „Dział III – Obowiązek alimentacyjny”(art. 128 do art. 144).
Obowiązek alimentacyjny rodziców wobec dzieci trwa z zasady:
- do 18 roku życia,
- lub do ukończenia przez dziecko nauki w szkole publicznej w systemie dziennym,
jednakże nie dłużej niż do 25 roku życia.
Ustalając zakres obowiązku alimentacyjnego wobec dzieci sąd bierze pod uwagę usprawiedliwione potrzeby dziecka oraz możliwości zarobkowe i majątkowe rodziców. Jako zasadę przyjmuje się, że rodzice uczestniczą w kosztach utrzymania dziecka po równo, chyba że któraś ze stron ma istotne przeszkody ku temu(np. Niepełnosprawność rodzica).
Krewni, czyli dziadkowie lub rodzeństwo, są zobowiązani do alimentacji proporcjonalnie do swoich możliwości zarobkowych i majątkowych.
Dziecko ma prawo żądać alimentów od rodzica, który jest zobowiązany do wsparcia dziecka , które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, a dochody z jego majątku nie wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Świadczenie wobec dziecka niepełnosprawnego nie wygasa, jest realizowane dożywotnio. Sąd ustalając wysokość świadczenia bierze pod uwagę realne potrzeby dziecka w odniesieniu do średniego poziomu życia w Polsce. Uzasadnione potrzeby dziecka to typowe koszty związane z wyżywieniem, opieką medyczną, mieszkaniem, nauką. Jako nieuzasadnione traktuje się świadczenia typu drogie markowe ubrania, prywatna szkoła, prywatne korepetycje, chyba że strony solidarnie zgodzą się na wszystkie warunki. Należy pamiętać, że świadczenie alimentacyjne może być zrealizowane poprzez osobiste starania na rzecz uprawnionego. Starania te mogą być określone jako np. dowóz dziecka do szkoły, opłacenie zajęć lub szkoły. Istotny jest fakt, że potrzeby są różne i zależą od wieku dziecka, stanu zdrowia. Poza tym uzasadnione potrzeby dziecka nie ulegają zmianie wraz ze wzrostem dochodów któregoś z rodziców.